overal waar ik kijk
overal waar ik kom
gaan de mensen maar door en door en door
en ik woon dus in die wijk hier
en soms heb ik echt enorm veel goesting
om zowat alle bewoners hier van kant te maken

In een pijnlijk normale middelbare school, ergens in een vlaamse stad, halen twee leerlingen tijdens de middagpauze zwaar geschut uit hun rugzakken en richten in de schoolbieb een bloedbad aan. Leraars en leerlingen van het Immaculata Instituut worden onverbiddelijk neergemaaid. Ergens aan een raam, hangt iemand een papier met "help ons" en met "hier bloedt iemand dood". Het is een zonnige, doordeweekse ochtend, en Bernt sterft in de armen van zijn liefje, Lotte.

Immaculata volgt vier jonge mensen tijdens de laatste nacht (en ochtend) van hun leven. Devillé & Van Aken herwerkten pakken materiaal uit bestaande high school killings (columbine, erfurt...) tot een pakkende productie.

tekst en regie: Stijn Devillé & Adriaan Van Aken
muziek: Youri Van Uffelen & Ephraïm Cielen
vertolking: Janne Desmet, Kristof Van Perre, Sara Vertongen en (afwisselend) Joeri Cnapelinckx & Tim David.
dramaturgie: Els Theunis

IN DE PERS: 

Het is indrukwekkend hoe zoveel beelden kunnen opgeroepen worden, met zo'n opvallende soberheid aan middelen en stijl. Dat is toch wel straffe kost.

(Pol Arias, Radio 1)

In plaats van liters nepbloed of goedkope psychologische verklaringen gebruikt het Leuvense gezelschap een ritmische manier van vertellen die heel veel suggereert, maar nergens de pretentie heeft om mogelijke oorzaken bloot te leggen. Net als in Lev tonen de Braaklanders zich hier meesters in de bijna filmische evocatie van een heel universum, waarin vertelde en verklankte detailbeelden ook emotioneel geladen worden. Je ziet het bloed niet vloeien, je voelt het.

(Wouter Hillaert in De Morgen)

Eerst zien we vier argeloze jongeren, aangetrokken door de nacht, tot elkaar of net hopeloos eenzelvig. Dan zitten ze in het oog van de storm. Alles is futiel. Er komt een kogel op hen af. Ze zien zichzelf bloeden. Er is het verwonderde besef dat ze stervende zijn. Die noodlotsscène springt eruit. Inhoudelijk stijgt de spanning ten top, maar ook vormelijk is ze het meest gemarkeerd. Het ritme wordt aangejaagd, de vier acteurs wisselen hun monologen sneller af, muziek en acteerspel bereiken een ultieme verstrengeling.

(Geert Sels in De Standaard)

 Braakland/Zhebilding maakt 'journalistiek documentair muziektheater', maar dat is een veel te lelijke naam voor de poëzie die de jonge acteurs lieten horen. Ze speelden hun ziel uit hun lijf, en bij tijd en wijle was ik tot tranens toe geroerd. Er vloeide geen bloed en er klonken geen schoten, maar alleen dat zoete Vlaams en de vlijmscherpe muziek van twee meestermuzikanten. Godmiljaar, wat een weltschmerz.

(Frenk Der Nederlanden in Het Parool)